Graag wil ik jullie meenemen in ons verhaal. Een verhaal met een persoonlijke touch, die jou meeneemt in mijn reis als hondenmama. Met dit artikel wil ik jullie laten zien waar mijn werk als hondengedragsdeskundige vandaan komt en zéker ook laten zien dat het bij ons echt niet altijd even makkelijk is (geweest).
Opgegroeid als dierenvriendin
Als jonge meid was ik al verzot op dieren. Mijn opa runde een dierenpark nabij een centrum voor onder andere astmatische kinderen en een hospice, genaamd Berg & Bosch waar wij dan ook veel te vinden waren. Hij hield daar onder andere veel Fjordenpaarden, geiten en ander klein vee welke ter afleiding diende voor de zieken. Daarnaast had hij altijd Duitse Staanders die hem hielpen met de jacht, want in zijn vrije tijd diende hij als jager. Een grappig feitje is dat hij al zijn dieren altijd Boris noemde, ongeacht de diersoort of het geslacht, iedereen heette Boris op de paarden na. Vandaar dat onze kat nu ook Boris heet, een klein jeugdsentiment!
Thuis in Hoogland
Ook thuis in Hoogland hadden wij altijd een scala van dieren om ons heen. Van hamsters, parkieten, papegaaien tot aan een Fjordenpaard en natuurlijk honden (of course!). Onze eerste hond was Max, een kruising Labrador x Rottweiler reu uit Zeeland. Ik weet nog goed dat wij onderweg waren naar “iets met een hond” zoals mijn moeder dit toen vertelde, maar als jonge griet van 10 was ik natuurlijk niet helemaal gek & had ik al een vermoeden wat er ging komen. Eenmaal aangekomen in Bruinisse opende een vrouw de deur met naast haar een jonge reu, genaamd Max. Ik barstte in huilen uit, want chips het is geen teef, dus geen puppy’s, dus geen hond voor ons. Zo werkte het toen nog in mijn hoofd, als je een hond wilt dan neem je een puppy, punt. Niet wetende dat wij voor Max kwamen en hem diezelfde middag nog mee naar huis namen. Ik ben echt met Max opgegroeid, wij deelde lief & leed en hij heeft mij als vrij uitbundige puber flink in het gareel weten te houden. Hij ging met mij mee naar mijn paard, wij trainden veel samen & waren onafscheidelijk. Terugkijkend op onze 10 jaar samen, was hij een heel fijne en stabiele hond. Ik wist precies wat ik aan hem had, wat hij wel en niet leuk vond en had geen gedragsproblemen. Echt een hond om voor in je handen te knijpen.
Na een paar jaar kreeg mijn moeder een relatie met een fokker van o.a. Bracco Italiano’s en kregen wij ook zo’n fantastische schat in huis, genaamd Tinus! Al schrijvende krijg ik weer kippenvel, want wat een heerlijke hond was hij. Ik heb hem geboren zien worden en hem zien opgroeien tot een zelfverzekerde, trotse en onwijs lieve hond. Helaas heeft hij maar kort bij ons gewoond voordat hij naar een ander fijn gezin ging, wat mij altijd verdriet heeft gedaan. Helaas lag deze keuze niet in mijn handen.
Ook hebben wij nog een liefdevolle plek mogen bieden aan Zsa-Zsa, een rescue Greyhound uit Spanje. In mijn leven heb ik nog nooit zo’n zachte, dankbare en vriendelijke hond mogen ontmoeten als zij. Lieve Zsa-Zsa was een bijzondere hond waar wij heel veel plezier en voldoening van hebben mogen beleven, een hond met een speciaal plekje in mijn hart.
Mijn échte eigen hond
Begin 2018 hebben wij ons eerste “grote mensen huis” gekocht in Hoogland, een fijne gezinswoning met tuin & genoeg plek voor, jawel, een hond! Die droom was er natuurlijk altijd al, maar het plan was om eerst maar even het huis op orde te krijgen en de rust te vinden voordat wij onze zoektocht naar een hond zouden starten. Ik werkte toen als docent voor mbo-leerlingen dierverzorging & paraveterinair en de hond zou mee mogen naar het werk, dat was in ieder geval vast geregeld!
Na 2 nachten in onze eigen woning, stond de politie voor de deur met het nieuws dat mijn moeder door een ongeluk was komen te overlijden. Daar sta je dan als 25-jarige in je pyjama om 3u ’s nachts, totaal in shock. Een tijd volgde waarin wij extreem werden geleefd en er veel op mijn schouders terechtkwam. In deze periode ben ik helaas in een zware depressie beland en heb ik ook mijn baan verloren. Therapieën, medicatie, psychologen en noem het maar op leken weinig effect te hebben waardoor ik de knoop heb doorgehakt om sneller opzoek te gaan naar een trouwe viervoeter dan in eerste instantie bedacht. Alles in mij zei dat dit de enige manier was om weer een sprankeltje geluk te vinden.
En daar was hij dan, Balou! Mijn rots in de branding en reddende engel. Kruising Labrador x Mechelse Herder, 1 1/2jaar oud toen hij bij ons kwam en mijn hemel wat een leermeester is hij geweest kan ik nu wel zeggen! In de moeilijke periode waarin hij is gekomen, had ik zijn aanwezigheid veel nodig en ondersteunde hij mij tijdens de bezoeken aan de psycholoog en het UWV. Hiervoor heb ik met hem de opleiding tot therapiehond gevolgd, zodat hij mee mocht in publieke ruimtes.
Hoe hard ik hem nodig had tijdens die periode, zo hard steunde hij ook op mij. Bij zijn vorige eigenaren had Balou weinig tot niets positiefs gezien van de wereld. Zo viel hij uit aan de lijn richting honden en gillende kinderen, joeg fietsers en hardlopers na, sprong bezoek omver, sleurde ons aan de lijn alle kanten op met gebroken vingers als gevolg, vloog hij onze katten aan en had hij nooit rust in zijn donder. Wat heb ik me vaak afgevraagd waar ik aan was begonnen, dit is écht niet waar ik op had gehoopt en kan ik dit wel aan waren gedachtes die minimaal 10x per dag door mijn hoofd spookte. Van tevoren zag ik het al helemaal voor me, gezellig in het bos wandelen, behendigheidstraining met de groep en vooral veel leuke activiteiten ondernemen. Deze verwachtingen leken als sneeuw voor de zon te verdwijnen en dat met een depressie, maakte het een extreem moeilijke en zware combinatie.
Ik dacht dat ik wel wat ervaring en kennis over honden had, door mijn verleden, maar ook mijn opleidingen als o.a. paraveterinair. Hoe moeilijk ik het ook met mijzelf had toen, ik wilde er alles aan doen om ervoor te zorgen dat Balou ook weer goed in zijn vel kwam te zitten waardoor wij besloten om privétrainingen te gaan volgen, met hem in gedragstherapie te gaan en mijn verwachtingen/ideaalbeelden over hoe ik het zo graag wilde met hem, los te laten. Samen met een groep moderne, professionals waaronder dierenartsen en gedragstherapeuten zijn wij als het ware in Balou gekropen om te kijken wat er bij hem op emotioneel vlak speelt waardoor hij deze gedragingen liet zien. Ik vond dat zo mega interessant en zag wat het met Balou deed toen wij eenmaal de vinger op de zere plek legden, dat ik hier meer (nouja, alles!) over wilde weten. DIT WIL IK OOK! Ik wilde ook eigenaren weer die hoop geven dat het ook anders kan, eerlijke verwachtingen creëren t.o.v. hun hond en ervoor zorgen dat beide een gelukkig en fijn leven kunnen leiden. En dus, besloot ik te starten met de opleiding tot Kynologisch instructeur & gedragstherapeut welke ik in 2024 nog heb aangevuld met een studie voor verlatingsangst-expert.
Ondertussen hebben Balou en ik onze draai samen gevonden, nouja, 99% van de tijd want soms hebben wij nog wel eens onze strubbelingen samen. Doordat ik weet waar zijn gedrag vandaan komt, hoe ik hem kan helpen & waar hij (& ik indirect) gelukkig van wordt, hebben wij nu al zeker 5 jaar een hele fijne en stabiele band met elkaar. Ik ben er oké mee dat het geen hond is waarmee ik groepstrainingen kan doen, mee kan nemen naar evenementen of een plezier doe met onbekende honden & dat is goed zo. Hoe cliché het ook is, maar als hij gelukkig is, ben ik dat ook! Door dit te accepteren hoef ik niet meer dagelijks de confrontatie aan met hem of mijn gevoel, wat onze band ten goede is gekomen.
Hij is nu al een aardig opaatje aan het worden met zijn bijna 8 jaar, maar wat ben ik hem dankbaar dat hij is wie hij is & mij heeft laten inzien hoe mooi leven je samen kunt hebben als je een fijn team om je heen hebt die je helpen inzicht te krijgen, te trainen en realistische verwachtingen te scheppen. Door hem weet ik écht hoe je je als eigenaar kunt voelen als je hond niet is wat je had gehoopt en gedrag laat zien die je mogelijk radeloos maakt, een harde leerles, maar wel eentje die ervoor heeft gezorgd dat ik nu sta waar ik sta & jullie met al mijn liefde, ervaring en kennis kan helpen.
Lieve Balou, ik ben je eeuwig dankbaar vriend en ik hoop nog jaren van je te mogen genieten!
Dit artikel is geschreven door Lynne den Boer, hondengedragsdeskundige en verlatingsangst-expert. Het is niet toegestaan deze blog over te nemen zonder schriftelijke toestemming van de auteur. Delen van deze link via sociale media wordt op prijs gesteld.
